Pedagogika ogólna

Pedagogika ogólna to subdycyplina o takim stopniu ogólności, że nadal prowadzone są w środowisku naukowym dyskusje, co powinno być jej przedmiotem.

W moim ujęciu celem nauczania pedagogiki ogólnej powinno być wyposażenie studenta w umiejętność krytycznego i niezawisłego myślenia o pedagogice i pedagogiach, a zatem jej przedmiotem są sposoby uprawiania pedagogiki i praktyki edukacyjnej.

Pedagogika nie jest nauką ścisłą (mimo pewnych ambicji w tym kierunku) i istnieje spora dowolność oraz różnorodność rozumienia i stanowienia założeń, celów i metod wychowania.

Podczas zajęć przyglądam się tej różnorodności, poszukuję źródeł różnicowania się sposobów uprawiania pedagogiki i działalności edukacyjnej w naukach pokrewnych — psychologii, socjologii, filozofii — a także w sytuacji socjohistorycznej.

Moim idealnym celem jest, by dzięki zajęciom student potrafił rozpoznać własne przed-sądy, warunkujące jego myślenie o wychowaniu, a także odsłonić przed-sądy i przynależność do danych nurtów myślenia o wychowaniu — lub też bezrefleksyjność i alogiczność — autorów programów, autorów podręczników, przełożonych, podwładnych, rodziców… Słowem, by był świadomy sytuacji edukacyjnej, w której się znajduje, i na tyle odważny, by ją rozważnie zmieniać, o ile sądzi, że zmiana jest potrzebna. Bliskie mi są kategorie dialogu, partycypacji, autonomii, otwartości na krytykę — a więc wszystkich studentów zapraszam do dyskusji, sporów i poszukiwań.