Smoczek i Anetka

Był sobie smoczek. Długo mieszkał z małą dziewczynką. Bardzo ją kochał. Spali, bawili się i spacerowali razem. Potem Anetka podrosła i przestała brać go na spacer. Ale nadal bardzo go kochała. Za każdym razem, gdy kładła się spać, zabierała go ze sobą.

Pewnego dnia smoczek miał sen. Daleko, daleko, w zielonym lesie w ciepłej norce mieszkał malutki króliczek. Miał długie uszy i puszysty ogon. Króliczka trapiły problemy: nie miał smoczka. Cierpiał już w nocy. Przewracał się z boku na bok, ale nie mógł zasnąć. W końcu zachorował, przestał jeść. Tylko jedno mogło go uratować — smoczek.

Smoczek obudził się rano i zdecydował: musimy iść uratować króliczka. Podszedł do dziewczynki i opowiedział jej historię.

— Czy pozwolisz mi odejść? Jesteś już dość duża, możesz spać beze mnie, a króliczek jest nadal bardzo mały. On nie może. Jest bardzo chory. Leży w swoim domku. Jego twarz jest cała mokra od łez. Potrzebuje pomocy!

— Oczywiście, że cię puszczę — powiedziała Anetka. — Jestem duża, a nie taka mała jak ten króliczek. Maluchy potrzebują pomocy. Jak się tam dostaniesz?

— Och, ten las jest bardzo, bardzo daleko. Najpierw trzeba przepłynąć rzeką, potem przejść ścieżką do dużego dębu, potem przez brzozowy zagajnik, obok wielkiego szarego kamienia, do świerkowego lasu. Tam mieszka króliczek.

— A skąd mam wiedzieć, że dotarłeś do króliczka?

— Napiszę do ciebie list. Przyniesie go gołąb pocztowy.

— Nie umiem czytać — powiedziała dziewczynka.

— Cóż, nie martw się, przeczyta ci go mama — zapewnił smoczek. — Mam do ciebie prośbę. Widzisz, na półce siedzi miś. Jest mu bardzo smutno i zimno w nocy. Zabierz go do łóżka. Nie będziesz się nudzić, a on nie będzie się bał.

— Oczywiście — powiedziała Aneta. — Na pewno go wezmę.

Tak zrobili. Teraz smoczek mieszka w lesie z króliczkiem, a dziewczynka śpi z misiem. Zostali przyjaciółmi.

Kseniia Mykush